Γιώργος Τσαμητρόπουλος : "Μια άλλη οπτική, με προτάσεις για το Ερασιτεχνικό"!!!

Πολλοί που ασχολούνται με το Ερασιτεχνικό αγωνιούν τη θα γίνει στην μετά καραντίνας εποχή, μιας κι τα σωματεία και οι ιθύνοντες τους φοβούνται για την επόμενη μέρα.

Ο ποδοσφαιριστής του Αετού Νήσου, Γιώργος Τσαμητρόπουλος, παραθέτει σε ένα άρθρο τις απόψεις του για το τι πρέπει να αλλάξει ή να διορθωθεί για το καλό του τοπικού ποδοσφαίρου. Καλό είναι να ακουστούν διάφορες γνώμες, μιας και μέσα από διάλογο βγαίνουν συνήθως καλύτερες αποφάσεις.

 

Το άρθρο :

Γίνεται μεγάλη συζήτηση τον τελευταίο καιρό για τις ομάδες,  τα πανηγύρια,  τα οικονομικά,  το μέλλον του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου . Σαν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στη δύση της πορείας μου και με διάφορες εμπειρίες από τις 4 ερασιτεχνικές κατηγορίες (Δ’ Εθνική , Α-β-Γ ερασιτεχνική) θα ήθελα να κάνω μερικές προτάσεις. Το ερασιτεχνικό τα τελευταία χρόνια νοσεί. Πλέον δεν υπάρχουν οι πόροι,  δεν υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον από τους ποδοσφαιριστές και κάθε χρονιά τελειώνουμε τα πρωταθλήματα με δωρεάν διαιτησίες για να μην επιλέγουν ομάδες να μην κατέβουν. Κάθε χρονιά ομάδες δεν βγάζουν το πρωτάθλημα και  αναγκαζόμαστε να έχουμε ανενεργά σωματεία ή μονοπρόσωπες διοικήσεις που τρέχουν τα πάντα. Για να μην πολυλογώ η πρόταση έχει κάποιους άξονες. Πρώτος και κυριότερος τα χρήματα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα πανηγύρι, ούτε μια χορηγία ή επιχορήγηση για να βγει η χρονιά.

1ον. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το κάθε σωματείο μετά κι από τις τελευταίες αλλαγές πρέπει να είναι νόμιμο , να έχει ταχτοποιημένες τις υποχρεώσεις του στην εφορία και τα λογιστικά του σε τάξη .  Ανεξάρτητου κατηγορίας καλό θα ήταν να λειτούργει ένα αναψυκτήριο είτε τις ώρες που στο γήπεδο υπάρχουν αθλητικές υποχρεώσεις είτε σαν μόνιμο καφέ σε κάποιο σημείο της πόλης. Έτσι θα υπάρχουν έσοδα για την ομάδα, χορηγίες, διαρκείας, δωρεές και θα βγαίνουν και κάποια μεροκάματα για κάποιους παίχτες που θα θέλουν να εργαστούν. Έτσι θα υπάρχουν ποσά ακόμα και για μεροκάματα για την συντήρηση του γηπέδου και των εγκαταστάσεων . Πρέπει να πάψουν οι ομάδες να περιμένουν να δοθεί ποσό για εισιτήριο και να εισπράξουν με άλλους τρόπους , καφέ, φαγητό στιγμής κ.ο.κ. Δεν θα αναφερθώ στα σχόλια του τύπου δεν γίνεται και μόνο ένας τρέχει ή δεν ενδιαφέρεται κανένας . Αν κάποιος θέλει να έχει μια ομάδα απλά για να παίζει κάθε Κυριακή υπάρχουν και τα 5χ5 και τα 9χ9. Τα members clubs είναι διαδεδομένα στο εξωτερικό και κρύβουν μέσα τους την ιστορία της ομάδας και είναι η καρδιά που κινεί τα σωματεία. Έτσι θα μπορούσαν να υπάρχουν μηνιαίες συνδρομές, θα υπήρχε πάντα ένα σημείο να αγοράσει κάποιος κάτι πριν το ματς, να βοηθηθεί η ομάδα και να γίνεται το χρήμα κύκλος. Αν υπάρχει η δυνατότητα θα μπορούσαν να παίρνουν μεροκάματα και ποδοσφαιριστές των σωματείων για να βελτιώνουν το γήπεδο ή να κάνουν εργασίες που χρειάζεται. Το συγκεκριμένο έχει τόσα παρακλάδια που μόνο καλό θα μπορούσε να κάνει.

2ον. Πρέπει οι ομάδες να είναι ζωντανοί οργανισμοί. Δεν γίνεται κάθε χρόνια να πληρώνονται γυρολόγοι ερασιτέχνες και τα γήπεδα να παραμένουν σε κακή κατάσταση. Πρέπει να καταλάβουν οι ομάδες ότι αυτά τα χρήματα θα πρέπει να δίνονται στα τρέχοντα έξοδα της ομάδας, σε αθλητικό εξοπλισμό για όλους τους παίχτες και για βελτιώσεις. Αυτά μένουν για χρόνια, κανείς δεν θα θυμάται μια ομάδα που τερμάτισε δέκατη και πλήρωσε δεκαπέντε ποδοσφαιριστές που την επομένη χρονιά έφυγαν και η ομάδα έπεσε κατηγορία. Μέχρι πριν λίγα χρόνια το τοπικό ήταν πολύ καλά διανεμημένο. Στην πρώτη κατηγορία έπαιζαν καλοί παίχτες,  με προπονήσεις και όσοι νεαροί προσπαθούσαν για το βήμα παραπάνω. Στην δεύτερη έπαιζαν πάμπολλοι καλοί ποδοσφαιριστές που δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για τις προπονήσεις της πρώτης κατηγορίας και πολλά ματς είχαν τεραστία ποιότητα. Και στην τρίτη κατηγορία ο πρωταθλητισμός ήταν δύσκολος. Πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα και να μείνουν οι ομάδες που θα έχουν όρεξη να φτιάξουν ένα υγιές τοπικό. Κάθε σαββατοκύριακο το παρακολουθεί πολύς κόσμος σε κάθε γωνιά της πόλης και ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να αλλάξει επίπεδο.

3ον. Πρέπει να υπάρχουν σωστοί κανονισμοί. Θα πρέπει οι ομάδες να έχουν μια οργάνωση . Στην πρώτη κατηγορία θα πρέπει η κάθε ομάδα να έχει ακαδημία ή συνεργασία με ακαδημία που κάθε χρόνο θα τροφοδοτεί παίχτες. Πρέπει να ακυρωθούν οι κανονισμοί που ζητούν βασικούς ποδοσφαιριστές νεαρής ηλικίας. Πρέπει να δοθεί ξανά η όρεξη στα παιδιά να παίξουν ποδόσφαιρο να έχουν εξέλιξη. Να ξέρουν ότι σε κάθε προπόνηση βελτιώνονται και κανένας προπονητής δεν θα αφήσει εκτός έναν ταλαντούχο παίχτη. Ήδη με τη δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες οι ερασιτέχνες των επόμενων γενιών θα έχουν ένα αβαντάζ αρκεί να μην τους κάψουμε το μυαλό με υποσχέσεις για χρήματα ή αγωνιστικό χρόνο . Αν μπει ένας κανονισμός που μετά τα 17 επιτρέπει σε όποιον παίχτη το επιθυμεί να απευθυνθεί στην ΕΠΣ για ανεύρεση ομάδας τότε με έναν τύπου ντραφτ θα μπορούν όσες ομάδες χρειάζονται παίχτες-ταλέντα να βρουν. Καλό θα είναι σε αυτή την περίπτωση να υπάρχει όρος ότι οι ομάδες που θα παίρνουν από το ντραφτ να πρέπει να παρέχουν πλήρη εξοπλισμό στα παιδιά και μίνιμουμ 2-3 προπονήσεις την εβδομάδα. Αν μετά από αυτό γίνεται κι ανά 6-9 εβδομάδες ένας αγώνας με τους 26-28 νεαρούς με τον περισσότερο χρόνο συμμετοχής έως τότε στο ερασιτεχνικό θα έχουν λόγο όλοι να προπονηθούν καλυτέρα να γίνουν καλύτεροι και θα επιλέγουν ομάδες να παίζουν από το να κάθονται μεταξύ πάγκου και κερκίδας σε κάποια ομαδα. Έτσι θα μπορούν να παρακολουθούνται και ποιο εύκολα από κυνηγούς ταλέντων

Στη δεύτερη και τρίτη κατηγορία θα πρέπει απλά να έχει έναν συγκεκριμένο αριθμό  ροστερ που θα προδιαθέτει ότι θα ολοκληρώσει το πρωτάθλημα και να είναι πιο ελαστικές οι μεταγραφές για όσους δεν παίρνουν χρόνο συμμετοχής. Έτσι θα κρατηθούν πιο ζωντανές.

4ον. Θα  μπορούσαν με τον καιρό να βρεθούν λύσεις και για τα προβλήματα υγείας που προκύπτουν. Όλοι έχουμε τύχει σε έναν σοβαρό τραυματισμό, για να μην γίνω ουτοπιστής θα πω ότι αυτή η πρόταση δεν γίνεται σε μια μέρα. Αν οργανωθούν τα σωματεία σωστά κάποια στιγμή θα μπορούν να διαπραγματευτούν και ιατρικά πακέτα για εξετάσεις και θεραπείες. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ξέρει ένας ποδοσφαιριστής πως αν συμβεί κάτι δεν θα μείνει στον αέρα.

5ον. Πρέπει να καταλάβουμε τώρα που όλα τα παλιά μοντέλα βγήκαν εκτός εποχής ότι μέλλον έχουν μόνο τα σωματεία που ξεκινάν και υπάρχουν σαν οικογένειες. Χρειάζεται κορμός, ποδοσφαιριστές που θα κάνουν αυτό που αγαπάν με όρεξη, με τους συμπαίκτες και φίλους τους. Γι αυτό είναι ερασιτεχνικό. Σκεφτείτε πόσος κόσμος κάθε εβδομάδα ασχολείται και ζει από αυτό. Και πόσοι το ακολουθούν εντός και εκτός γηπέδων. Στην πόλη μας μπορούν να γίνουν πολλά, αρκεί να μπει μια βάση και να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά σε ιδέες και σε προτάσεις.

6ον. Γήπεδα. Αν μπορέσουν να μοιραστούν τα ανενεργά γήπεδα. Να δοθεί η βάση, ακόμα κι αν ελαττωθούν οι ομάδες με τις δυσκολίες που έρχονται να μπορέσει κα δοθεί σε κάποιες το δικαίωμα να εκμεταλλευτούν κάποιο ανενεργό γήπεδο προς όφελος τους με όρο να το ανανεώνουν και να το κάνουν καλύτερο.

Αυτά είναι μόνο λίγα και η συγκεκριμένη συζήτηση έχει πολλή κουβέντα και πολλές σελίδες να γραφτούν. Με διακρίνει ο ρομαντισμός και ο ρεαλισμός παράλληλα αλλά βλέποντας τριγύρω βλέπω κόσμο που αγαπάει αυτό στο οποίο παίρνουμε μέρος κάθε εβδομάδα. Το μόνο που του λείπει είναι ένα σκούντημα για να πάρει μπρος. Κάποιοι ήδη πορεύονται σε πολλά από όσα ανέφερα παραπάνω και είναι με το ένα πόδι στο αύριο και πραγματικά δεν είναι δύσκολο.

Ποιος δεν θα ήθελε το σαββατοκύριακο να πάει σε ένα γήπεδο που θα δει δυο ομάδες με τις φόρμες τους σαν οικογένειες, με ωραία αποδυτήρια, με δημοσιογραφικό θεωρείο για να μπορούν να βιντεοσκοπηθούν αγώνες (χορηγίες), με προπονητές με δίπλωμα (γιατί είναι παιδαγωγοί, δεν νομίζω κανείς να πήγαινε να μάθει πιάνο ή ξένες γλώσσες σε κάποιον που δεν έχει πτυχίο), να μπορεί να αγοράσει τον καφέ του ή κάτι να τσιμπήσει ή τα σποράκια του ή ένα αναμνηστικό της ομάδας. Να κάτσει σε καλοδιατηρημένη κερκίδα και να δει ματς σε γήπεδο σωστά συντηρημένο κι όχι κλωτσοσκούφι. Εγώ ξέρω πολλούς…

Πήραμε κάτι καλό ας το αφήσουμε ωραιότερο για τους επόμενους!